Benvidas, benvidos, amigas e amigos

A paz é o camiño, e facemos camiño ó andar. A paz é un descubrimento, non unha conquista, dicía, Raimon Panikkar. A guerra e a violencia non son fatalidades biolóxicas. Aprendemos a ser violentos. Por iso temos que "desaprender" para ser pacíficos, que non submisos, nin súbditos, nin mansos. Federico Mayor Zaragoza di que a aprendizaxe da democracia é a pedagoxía da paz. E María Zambrano afirmaba que a paz é moito máis que unha toma de postura, é unha auténtica revolución, un modo de vivir, un modo de habitar o planeta, un modo de ser persoa.
A paz como cultura...

13 ago 2013

Herbón, compás de espera...

  
  As entidades sociais e non lucrativas que vimos desenvolvendo actividades no Convento de Herbón, en Padrón, estamos nun compás de espera. A Asociación Galega de Amigos do Camiño de Santiago (AGACS), a Asociación de Nais e Pais de persoas con discapacidade intelectual da comarca do Sar (AMIPA), o Seminario Galego de Educación para a Paz (SGEP), Sementar, a Sociedade de Estudios Irienses (SEI) e Viravolta, despois de coñecer, por un comunicado ós medios de prensa, o pasado 1 de Agosto, que a comunidade franciscana do mosteiro de San Antonio de Herbón desaparecía, logo de 600 anos de actividade presencial no cenobio.

   As organizacións citadas, vimos de remitir unha carta conxunta ó Ministro Provincial da Orde Franciscana en Santiago de Compostela, José Antonio Castiñeira, co ánimo de coñecer, directa e persoalmente, as razóns de tal decisión e en que situación quedan os convenios de colaboración vixentes. Tamén para trasladar a nosa solidariedade, apoio e gratitude á comunidade franciscana de Herbón, en particular, ó seu xa ex- prior, Roberto Freire, e solicitar a reconsideración da decisión xa que pon moi en perigo a pervivencia dos proxectos xa que el, co seu dinamismo e bo facer, foi parte central da sinatura dos convenios existentes, o noso mellor interlocutor, unha persoa comprometida e involucrada nos distintos proxectos sociais. E porque foi el quen máis sufriu as presións e ameazas dos que non quixeron, nin queren, que o conxunto de Herbón sexa declarado Ben de Interese Cultural porque, supoñemos, teñen outros plans para aqueles espazos magníficos á carón do río Ulla.

   Claro que a Orde Franciscana ten todo o dereito a mover ós seus reducidos efectivos. Faltaría máis. Sen embargo, sorprende que, como di o vello dito, desvistamos un santo para vestir outro. En Herbón había, e hai, actividade social recoñecida, inequívoca, asumida formalmente pola Orde, valorada moi positivamente, aínda no mes de maio pasado. Mais o Pai Roberto foi o impulsor dos convenios en vigor, o seu maior sostén, sobre a base da confianza e do diálogo, coa súa humildade e dedicación. Sen a súa presencia en Herbón, todos nos sentimos un pouco orfos. Por iso pedimos a reconsideración da decisión.

   En maio pasado, o provincial e o goberno franciscano en pleno, estiveron en Herbón con tódalas entidades, co Prior, e manifestaron o seu apoio ás iniciativas que estabamos a desenvolver. Tamén o compromiso de informarnos previamente a calquera decisión que puidera facer variar os proxectos existentes. Non foi así. Desde aquela, durante case que dous meses, os rumores sobre o traslado de Roberto Freire foron en aumento, ate que foi efectivo. E tivemos confirmación oficial por medio dun comunicado de prensa emitido polo goberno da provincia franciscana. Non parece a mellor maneira de trasladarnos unha decisión dan relevante.

   O debate sobre si Herbón está ou non pechado carece de sentido. Os feitos cantan. No convento xa non hai frades. Podemos chamarlle como queiramos mais a comunidade franciscana de Herbón deixou de existir realmente o pasado día 1 de Agosto. E ningunha das entidades sociais que alí estamos sabemos a que aternos, en que condicións imos seguir desenvolvendo as nosas actividades, quen é a persoa responsable e interlocutor, quen atende, controla e vixia o recinto, as instalacións e os recursos, en que horarios, como afecta ós convenios en vigor.

   Por iso, o pasado Sábado, conxuntamente, remitimos unha carta ó provincial, Sr. Castiñeira, solicitando unha reunión urxente con todas as entidades. Este luns fixémola pública. Confiamos en que sexa posible antes de que remate o verán pois, en setembro, queremos ter tódalas dúbidas despexadas. 

   Diversas conversas telefónicas co Provincial apuntan a que teremos reunións bilaterais en breve. Son necesarias, imprescindibles, para clarificar a situación, desfacer entortos, analizar polo miúdo a situación e os convenios, pero a conxunta, tamén. Ogallá todo volva a normalidade. Debémosllo, sobre todo,
ó Pai Roberto. 

No hay comentarios:

Publicar un comentario