Benvidas, benvidos, amigas e amigos

A paz é o camiño, e facemos camiño ó andar. A paz é un descubrimento, non unha conquista, dicía, Raimon Panikkar. A guerra e a violencia non son fatalidades biolóxicas. Aprendemos a ser violentos. Por iso temos que "desaprender" para ser pacíficos, que non submisos, nin súbditos, nin mansos. Federico Mayor Zaragoza di que a aprendizaxe da democracia é a pedagoxía da paz. E María Zambrano afirmaba que a paz é moito máis que unha toma de postura, é unha auténtica revolución, un modo de vivir, un modo de habitar o planeta, un modo de ser persoa.
A paz como cultura...

6 ago 2013

Silencio conventual

   


   Pasou xa unha semana. No convento de San Antonio de Herbón, en Padrón, non hai frades. O xa ex-Prior, Roberto Freire, descansa de varios anos de presións inauditas. Ameazas de morte telefónicas, envelenamento dos seus cans, insultos, insidias, calumnias, panfletos, homilías... unha auténtica infamia. Todo por defender, ó pe da letra, o espírito de Francisco de Asís, paz e ben
   Desde o primeiro momento en que chegou a Herbón, o Pai Roberto quixo dinamizalo, darlle vida, vinculalo con entidades e asociacións non lucrativas, de forte contido social. E así foi tecendo unha rede de complicidades. Sementar, Amipa, Viravolta, Asociación de Amigos do Camiño de Santiago, Instituto de Estudios Irienses ou o Seminario Galego de Educación para a Paz, tan diversas, tan distintas, complementarias, compartindo espazos e proxectos.
   A decisión de solicitar a declaración de Ben de Interese Cultural (BIC) para aquel conxunto, 48.000 metros cadrados amurallados, con enormes valores culturais, artísticos, históricos, medioambientais, á beira do río Ulla, foi o detonante dunha campaña infame contra del. Tratábase de acceder a financiamento para a restauración dunha parte do convento, con cargo ó 1% cultural do Mº de Fomento, e co obxecto de poñer en marcha o que chamamos Lar da Paz, un Centro Internacional pola Paz. Para iso era unha condición previa que o convento tivera en marcha o BIC. E así o solicitamos, en Patrimonio da Xunta de Galicia, con todo o seu apoio, na anterior lexislatura.
   A decisión de Patrimonio (que non nosa) de establecer un perímetro de protección de 150 metros arredor da muralla desatou a polémica. O alcalde, Fernández Angueira (PP), ate aquel momento firme defensor da iniciativa, revirou o seu criterio, ó parecer, por presión dalgún propietario do lugar, tamén do PP, que consideraba que a declaración BIC podía prexudicalo. E convocou ós veciños en Asemblea, claro, ós que el quixo. Non avisou ós frades, nin ás asociacións promotoras, e dedicouse a sementar unha inxustificada alarma social, irresponsablemente, dando pulo a toda clase de rumores: que si non se poderían poñer invernadoiros de pementos, que si habería que cubrilos con tullas, que si para mover unha pedra habería que pedir permiso a Patrimonio... e recolleu sinaturas en contra do BIC, e fixo alegacións, fora de prazo, e moveuse, moveuse moito, internamente no PP, en Patrimonio da Xunta, na Comisión Provincial.., na Orde Franciscana en Santiago, e tamén por Herbón.
   O Pai Roberto aguantou carros e carretas, co único apoio das asociacións de Herbón e moitos veciños. A Orde da que forma parte, lamentablemente, durante case que dous anos de presións, calou. Mesmo en momentos moi críticos. Convertérase nun estorbo para persoas poderosas. Algúns facían gala de que o problema de Herbón era o Prior...
   Mentres, internamente e coas asociacións, o goberno provincial franciscano co Pai Castiñeira á cabeza, dicía apoiar ó Pai Roberto e os proxectos sociais que el dinamizaba. A penúltima ocasión, no mes de maio, nunha reunión conxunta das entidades sociais co goberno provincial, alí, no propio refectorio do convento.
   Un mes despois, a decisión estaba tomada. Sen consultar, sen informar, contradicindo o que dixeran en maio. Os dous únicos frades de Herbón serían "reubicados". No convento deixará de vivir unha pequena comunidade franciscana por primeira vez en 600 anos. Algúns estarán moi contentos. Herbón non será BIC e tampouco un proxecto social. Roberto Freire xa non molestará máis. Sen embargo, conta coa solidariedade, o apoio e toda a gratitude das persoas e das entidades que colaboramos activamente con el nestes anos, contra vento e marea, Roma e Santiago. Unha historia que se repite, por desgraza, demasiadas veces neste país. Uns, moi poucos, poderosos, impoñen os seus criterios e intereses.
   A decisión de reubicar os frades de Herbón sorprende, máxime porque alí había actividade social recoñecida. Porque hai moi pouco que o Provincial manifestaba a súa vontade de darlle continuidade e apoio. Que pasou entón? Que cambiou en dous meses?.
   Ningunha das asociacións que convivimos en Herbón fomos consultadas nin sequera informadas previamente. Tampouco logo da toma da decisión. Case que dúas semanas despois, a única información, témola por unha nota de prensa publicada o día 1 de Agosto polo goberno provincial franciscano de Santiago. Tentaban desmentir un feito. En Herbón non quedan frades. Nin os haberá. A comunidade foi disolta. O debate de si está pechado ou non carece de sentido. O principal sostén do proxecto social de Herbón foi trasladado, algunhas voces falan de "castigado". No convento non hai ninguén. Aqueles espazos quedan sen vixianza, sen mantemento, sen atención directa. As asociacións sen referente. Os convenios, de facto, en suspenso, por moito que reiteren que seguen en vigor.
   Son moitas as persoas que saben dos intereses e ambicións inmobiliarias para con Herbón. Sempre existíu este ruxe ruxe. E algún proxecto concreto vinculado a persoas e a empresas poderosas. Unha Residencia para ricos, din algúns. A permanencia de Roberto Freire e das asociacións, un obstáculo.
   O aniversario da peregrinación de Francisco de Asís a Compostela, o ano que ven, negociada coa Xunta de Galicia, con toda pompa e boato, con visita (ou non) do Papa Francisco, lonxe de apaciguar os ánimos e os intereses, pode converterse nun fiasco para o auténtico espíritu franciscano.
   A día de hoxe, ningunha das entidades sociais de Herbón sabe en que condicións están, que responsabilidades teñen, quen é o novo referente franciscano, quen atende, vixía, controla, mantén as instalacións e os recursos existentes, de que maneira se van a materializar os convenios e en que termos poden quedar. Nada de nada. Sen explicacións. Silencio conventual.

   
    

   

No hay comentarios:

Publicar un comentario